In Venetië loeien de sirenes als er hoog water op komst is: Aqua Alto, een fenomeen op zich. We ‘woonden’ er een dikke maand en maakten het twee maal mee. Zo droog en koud als het weer in Nederland was, zo guur en nat was het toen daar. De regen kon er met bakken uit de hemel vallen.
Die sirenes stammen nog uit WO II en produceren een sinister huilend geluid. Het ketst tegen ‘t plaveisel, weerkaatst tegen de huizen. Het klaagt de smalle straatjes in en dringt, gedragen door de grachten, door merg en been. Het stijgende water in de lagune stroomt dan over de lager gelegen gedeelten van de stad en vloeit de huizen binnen. Dramatisch hoeft dat niet te zijn. Men zet gewoon de spullen wat hogerop en er worden plankieren uitgezet. Zo houdt men zichzelf en de boel droog. Simpel. Tot je merkt dat ergens op straat, om wat voor reden dan ook, een plankier mist. Springen lukt niet, omkeren gaat niet meer, want achter je dringen de mensen al op. Voor je ’t weet heb je natte voeten.
De laarzenhandel vaart er wel bij: telkens een nieuwe stroom toeristen die ze nodig heeft voor dat ene moment. Natte voeten in droge laarzen. Ter plekke heeft ieder winkeltje ze klaarliggen, onder de kassa.
Sirenes, ik heb ze nog nooit zo klagend ervaren als op de Piazzale Roma. Ze klinken naar lang geleden en oorlog. Nu laten ze van zich horen als er dit aan de hand is. Elders op de wereld is de lucht zo vaak vervuld van hun geluid dat men er niet eens meer acht op slaat. Op leven en dood is geen spel meer.